Περί Βωμών

Τέμενος βωμός τε θυήεις

 

Το πρώτο και πιο σημαντικό φυσικό στοιχείο της Ελληνικής λατρείας είναι ο βωμός χωρίς τον οποίο δύσκολα υφίσταται λατρεία [1]. Ο βωμός αποτελεί την θεμελίωση της αναγνώρισης του θείου και την απόδοση λατρείας σε αυτό εκ μέρους του ανθρώπου σε έναν συγκεκριμένο τόπο. Δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με το ιερό, το οποίο μπορεί να είναι ένα δέντρο, μια πηγή, ή ο ίδιος ο τόπος, όμως η απόδοση λατρείας σε αυτό πραγματοποιείται μέσω του βωμού. Ο βωμός στην πραγματικότητα είναι η πύλη που φτιάχνει ο άνθρωπος ώστε να επικοινωνήσει με το θείο και γι' αυτό λαμβάνει και ο ίδιος ο βωμός τον χαρακτήρα του ιερού [2].
Αν και αποτέλεσμα ανθρώπινης δραστηριότητας, ο βωμός μετά την καθιέρωση του, δεν ανήκει πια αποκλειστικά στον κόσμο των ανθρώπων, αλλά αποτελεί μια γέφυρα που συνδέει τον κόσμο αυτό με τον κόσμο των Θεών. Μεταφορικά θα λέγαμε πως είναι μια γέφυρα από την γη στον Όλυμπο, δηλαδή από τα ανθρώπινα πεδία στα θεϊκά.

Συχνά έχουμε αναφορές πως τον βωμό τον καθιερώνει η ίδια η θεότητα, ή κάποιος ήρωας [3], ή επιφανής άνθρωπος. Στην πρώτη περίπτωση πρέπει να αναγνωρίσουμε στα περιστατικά Θεοφάνεια στον τρόπο εύρεσης και καθιέρωσης του ιερού μέρους, στις άλλες δύο επεδράμουν οι εγγενείς ικανότητες ιδιαιτέρων ανθρώπων και το μέρος αναγνωρίζεται ως ιερό. Σε κάθε περίπτωση ο βωμός μετά την καθιέρωσή του παραμένει αμετακίνητος [4]. Είναι πια το θεμέλιο της γέφυρας και αν μετακινηθεί αυτή θα χαθεί. Έτσι γνωρίζουμε από την αρχαιολογία, πολλά παραδείγματα όπου ο ίδιος ο ναός ή άλλα κτήρια του ιερού μεταβάλουν την χωροταξική τους θέση, ενώ ο βωμός παραμένει πάντα στην αρχική που καθιερώθηκε [5].

 

Οι βωμοί δύναται να κατηγοριοποιηθούν ανάλογα με τον τύπο λατρείας, σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: οικιακούς [6], ιερών, και πολιτειακούς [7], ανάλογα με τον τύπο των προσφορών σε αιματηρούς, εμπύρους ή άπυρους, αναίμακτους, ανάλογα με το πεδίο, σε χθόνιους, ολυμπίους ή για τους νεκρούς [8], όπου σε κάθε μια από αυτές τις περιπτώσεις έχουμε σημαντικές διαφοροποιήσεις στα χαρακτηριστικά τους είτε εξωτερικά είτε εσωτερικά [9].

 

Συνήθως οι βωμοί είναι αφιερωμένοι σε συγκεκριμένη θεότητα [10], συχνά και σε ομάδα θεών σχετιζόμενων μεταξύ τους (εικόνα 5) ενώ δεν είναι και σπάνιες οι περιπτώσεις βωμών αφιερωμένων στους Ολυμπίους γενικά ή στο Πάνθεον [11]. Τεχνικά ο βωμός μπορεί να ποικίλει σε υλικό κατασκευής ή σε σχήμα και μέγεθος [12] αν και για πρακτικούς λόγους προτιμάται κάποιο φυσικό υλικό με αντοχή, συνήθως πέτρωμα και το τραπεζοειδές σχήμα, όχι μόνο γιατί εξυπηρετεί καλύτερα τις εργασίες που τελούνται πάνω στον βωμό (απόθεση προσφορών, άναμμα φωτιάς και ψήσιμο θυσιαζόμενων μερών), αλλά και γιατί συμβολικά υπενθυμίζει την μυθική κατάσταση κατά την οποία οι άνθρωποι ήταν ομοτράπεζοι των θεών [13]. Επίσης συνηθίζεται να υπάρχει στο πάνω μέρος του βωμού, στο κέντρο, κοίλωμα με εγκοπή - η εσχαρίς - όπου τοποθετείται το σκεύος - το επίπυρον - πάνω στο οποίο καίει η πυρά (εικόνα 8). Οι λαμβάνοντες μέρος στην τελετή στέκονται κυκλικά γύρω από τον βωμό - ειδικά σε περιπτώσεις ακραίων, ή αγροτικών ιερών - ή και αμφιθεατρικά ειδικά όταν έχουμε και τέμενος - ναό το οποίο τοποθετείται μπροστά από τον βωμό πολλές φορές εφαπτόμενο με αυτόν. Ο βωμός γίνεται να είναι και περαιτέρω ανυψωμένος με κλίμακες δημιουργώντας έτσι θέσεις για τους ιερείς (πρόθεσις). Ο προσανατολισμός του, σχετίζεται με τον Ναό και συνήθως είναι ανατολικομεσημβρινός ( Α - Βωμός - είσοδος Ναού - Δ ).

 

Τέλος πολύ βασικό για την λατρεία σε σχέση με τον βωμό, είναι η στάση μας έναντι αυτού. Ο βωμός πρέπει να συντηρείται σε καλή κατάσταση και να μένει αμόλυντος αφού και το παραμικρό μίασμα θα κόψει αυτόν τον δεσμό με το θείο καθιστώντας αυτόν ανενεργό, ένα απλό κατασκεύασμα χωρίς θρησκευτική λειτουργία. Σε τέτοια περίπτωση ο βωμός μπορεί να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση μόνο μετά την επιτυχή τέλεση καθαρμού, για την οποία όμως απαιτείται η δράση ανθρώπων ιδιαιτέρων ικανοτήτων [14]. Για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι και προσεχτικοί όταν προσερχόμαστε στον χώρο του βωμού.

 

 

 

 

Παραπομπές

[1] Και από μόνη της η φράση «υπέρ βωμών και εστιών» είναι ικανή για να δείξει την ύψιστη σημασία την οποία έχουν οι βωμοί για την ελληνική κοινωνία. Σκηνές λατρείας σε βωμούς (Εικόνα 1) και ο Γανυμήδης προσφέρει οίνο στον Δία πάνω από βωμό (Εικόνα 3). Από την παλαιότητα μάλιστα των ευρημάτων - όπως την τελευταία χρονολόγηση του βωμού στο Λύκαιον όρος σε 5000 χρόνια από σήμερα - μπορούμε να πούμε πως τα πρώτα στοιχεία που έχουμε για Ολύμπια λατρεία συνδιάζονται με την ύπαρξη βωμού (επίσης νεολιθικοί βωμοί και μυκηναϊκοί με επιγραφές στην γραμμική Β')
[2] Έτσι η ιερότητα του βωμού προστατεύει π.χ. τους ικέτες μόλις τον ακουμπήσουν. Βλ. Περίπτωση Κυλώνειου άγους.
[3] Ομοίως για το τέμενος ή ναό.
[4] Walter Burkert «Αρχαία Ελληνική Θρησκεία» (Αθήνα),1993. Αυτό βέβαια δεν ισχύει απόλυτα για τους οικιακούς βωμίσκους της οικογενειακής λατρείας, όπως επίσης και για τις περιπτώσεις βωμών σε κτήρια της πολιτείας - όχι ιερά - όπου ο βωμός σχετίζεται άμεσα με το δημόσιο κτήριο.
[5] Συνήθως ο βωμός καθιερώνεται με την πρώτη θυσία (ή προσφορές) που τελείται σε αυτόν.
[6] Βλ. Περί οικιακών βωμών.
[7] Τα περισσότερα δημόσια κτήρια στην πόλη διέθεταν τον δικό τους βωμό, και μέσα στην αγορά υπήρχε πλήθος πολιτειακών βωμών που συνέδεαν την κοινωνική/πολιτική δραστηριότητα των πολιτών με το θείο.
[8] Αν και διαδραματίζουν τον ανάλογο ρόλο, στην περίπτωση των υποχθονίων και νεκρών δεν μιλάμε για βωμό και το ρόλο του βωμού αναλαμβάνει ο λάκκος ή βόθρος ή εσχάρα μέσα στην οποία ρίχνονται οι προσφορές.
[9] Λέγοντας εσωτερικά αναφερόμαστε σε εκείνα τα χαρακτηριστικά που αν και βασικά για την λατρεία είναι δύσκολο να τα κατανοήσουμε παρατηρώντας μόνο την εξωτερική τους έκφανση την οποία μελετά η αρχαιολογία. Έτσι σε αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να καταφύγουμε στην λογοτεχνία και φιλοσοφία.
[10] Πολύ συχνά γνωρίζουμε σε ποια θεότητα είναι αφιερωμένος ο βωμός από εγχάρακτη επιγραφή πάνω του ή από τον καλλιτεχνικό διάκοσμο (Εικόνα 4)
[11] Ο βωμός των 12 θεών στην Αθηναϊκή αγορά, ο βωμός στο Πάνθεον της Ρώμης.
[12] Χαρακτηριστικά παραδείγματα από τα άκρα του φάσματος των δυνατών διαφοροποιήσεων αποτελούν οι φυσικοί βωμοί που δημιουργούνται από τις αποθέσεις της στάχτης των θυσιαστηρίων όπως ο βωμός του Διός στην Ολυμπία ή στο Λύκαιον (Εικόνα 6) και τα μνημειώδη κατασκευάσματα όπως ο βωμός της Περγάμου (Εικόνα 7) ή αυτός του Ιέρωνος Β' των Συρακουσών.
[13] Ησίοδος «Έργα και Ημέραι» όπου έχουμε και την αρχετυπική περιγραφή της θυσίας με τον Προμηθέα να προετοιμάζει και να εκτελεί. Για μια πολύ εμπεριστατωμένη μελέτη βλ. Jean-Pierre Vernant & Marcel Detienne «La cuisine de sacrifice en pays grec» (Paris), 1979.
[14] Ιστορικό παράδειγμα η περίπτωση του Κυλώνειου άγους όπου οι Αθηναίοι αναγκάστηκαν να φέρουν από την Φαιστό τον ιερέα Επιμενίδη για να καθαρθεί το μίασμα από την πόλη, βλ. άρθρο Wikipedia, Μυθικό παράδειγμα το μίασμα των βωμών από το άταφο σώμα του Πολυνείκη στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Καλείται ο ίδιος ο θεός Διόνυσος προστάτης της πόλης για να καθάρει από το μίασμα.